Ruimte. Je kunt het van iemand krijgen, maar meestal moet je het zelf creëren. Eigenlijk kun je het ‘t beste innemen, want dan ontstaat het vanzelf (daar moest ik zelf ook even over doordenken!). Oeh, maar ruimte (in)nemen en maken valt niet altijd mee, zeker niet als moeder. Het is een super groot en grijs gebied: ruimte gaat over grenzen, (eigen)waarde, tijd, respect, behoeften, cultuur, enzovoorts. En het kan ook heel dubbel zijn, bijvoorbeeld: alleeeeen willen zijn en tegelijkertijd snakken naar dieieieiepe verbinding. Herkenbaar?!
Ruimte is, net als aandacht, een beetje mijn uit de hand gelopen levensthema. Zo heb ik 5 jaar in verschillende buitenlanden gewoond om het zoveel mogelijk te voelen. En experimenteer ik sinds ik met man en kind woon om het zo vaak mogelijk te voelen. Ik worstel én vind het fascinerend.
De afgelopen weken heb ik het onderwerp eens in woord en beeld onderzocht. Hieronder (en in de volgende blog) vind je het resultaat.
Onderzoek 1 | Voor je voeten
voor
Het beeld dat bij het schrijven van de inleidende tekst ontstond. Van zoon en mij voor jou: een beetje ruimte. Om jou (en mij) te helpen herinneren dat ruimte op simpele plekken en manieren te vinden is. Voor je neus en onder je voeten.
Onderzoek 2 | Moederruimte
Bagageruimte, kruipruimte, oefenruimte, wachtruimte, witruimte… Als moeder heb je eigenlijk gewoon héél veel ruimte. Toch?!
Onderzoek 3 | Voor en na
Hoe je ruimte eruitziet vóór je moeder werd vs. sinds je moeder bent. (Of in ieder geval hoe je jouw ruimte – soms – ervaart. Geen oordeel, slechts een observatie.)
Ga eens na hoeveel ruimte een moeder eigenlijk in staat is om te creëren! Dagelijks maak jij ruimte voor jouw kind en ben je er voor hem of haar, zodat hij/zij kan uitgroeien tot de meest authentieke versie van zichzelf. Daar is nogal wat letterlijke en figuurlijke ruimte voor nodig. En in de ruimte die overblijft, de tussenruimte (heel zwart-wit gezegd), geef je ook nog ‘even’ vorm aan de rest van je leven. You show up. Every single day. Wauw. Heb je dat al eens in jezelf gewaardeerd?
Last but not least maakt deze tekening mij duidelijk dat ik zou kunnen stoppen met terugverlangen naar één grote zee. Die gaat écht nooit meer in de tussenruimte passen. Jawel, de werkelijke ruimte vinden jij en ik in het omarmen van het nieuwe plaatje. In de kleine dingen en de kleine momenten. Ze zijn overal.
Hoe zit het met jou en ruimte?